dinsdag 25 augustus 2015

24 Augustus. Dus...

Het onderstaande typte ik in het vliegtuig. Inmiddels zijn we veilig thuis. De eerste was zit in het machine en er ligt kaas & brood (dank je mam!) op ons te wachten...

Had je het verhaal over mijn voet gisteren geskipped? Gedacht dat het echt “TMI”(Too Much Information) was? Heb jij even pech – want dat verhaal had voor vandaag grote gevolgen.

Dat begon gisterenmiddag (zondagmiddag). De dame van SOS international (de hulplijn van CZ) benadrukte dat ze toch wel heel graag na afloop van het doktersbezoek het medical report wilde, om te kijken of ik ‘fit to fly’ was. Daar schrok ik van. Fit to fly? Natuurlijk. Hoe enthousiast ik ook ben over Alaska, en hoeveel moois er ook te zien is, ik vind het nu wel mooi geweest. Tijd om terug te gaan naar Raaf & Koes, naar eigen (dek-)bedden en boterhammen met hagelslag. Maar goed, ik kan nog rondstrompelen, dus dat zal wel meevallen. Na 2 mislukte pogingen om de foto’s via een website naar de medisch adviseur te sturen, lukt het me zondagavond rond 8 uur dan toch om het medical report bij de hulplijn te krijgen.

Ze mailden om 11 uur ’s avonds terug. Ze ging overleggen met haar medisch adviseur. En, indien nodig, schakelen ze de reisverzekering in, want die zou dan kijken hoe ze mijn naar Nederland krijgen. Euh… gewoon met de vlucht van maandag? Ik was tenslotte al ingecheckt. Voor de zekerheid mailde ik toen maar alle gegevens van mijn vlucht naar de hulplijn, vertelde ze nog even dat ik graag bij de rest van mijn gezin bleef en wenste ze een goede nachtrust.

Om kwart voor 7 maandagochtend werd ik wakker gebeld door de andere hulplijn  - die van de reisverzekering. Die hadden net mijn file overgedragen gekregen van de zorgverzekeringhulplijn. De medisch adviseur had gekeken en wilde dat ik businessclass terugvloog. Op dat moment was het in Nederland kwart voor vijf en was hun reisbureau al bezig om mij om te boeken.   Inderdaad, zo 8 uur voor het vertrek van de vlucht. Het enige wat ik zelf moest doen was mijn economy class ticket annuleren. Op de luchthaven hadden ze al rolstoelondersteuning geregeld. Ze wenste me nog veel sterkte met de voet, en een fijne terugreis.

Oeps. Toen de dokter me gisteren behoorlijk wat medicijnen voorschreef (en ook meteen voor 10 dagen) had ik natuurlijk zelf kunnen bedenken dat het niet zo goed ging met de linkervoet en dat rust hard nodig was. Maar dat het zo serieus is dat Interpolis veel geld over heeft om mij veilig thuis te krijgen?

Op de luchthaven was het top geregeld. De dame zag mijn ticket en bestelde gelijk een rolstoel. En, eerlijk is eerlijk, het was prettig om niet te veel te moeten strompelen, maar door je eigen pubers gereden te worden. Bijkomend voordeel: iedereen laat je voor. Nog een voordeel: ook de ambtenaren doen erg hun best om lief voor je te zijn. Voor zover dat kan bij een Amerikaanse douane beambte. Klein nadeeltje (Ik leef met je mee pap) je ziet zo wel heel veel euh… konten…

Maar goed. Hier zit ik dus. In de businessclass. In mijn eentje. Want de overige gezinsleden zijn onder begeleiding van een andere ouder en blijven dus in de economy zitten. Ik maak er maar het beste van. Natuurlijk lijkt dat een fluitje van een cent met een noise-cancelling headset, een donzen dekentje, champagne bij het instappen, 3 gangen menu en wijn bij het eten. En met vooral veel ruimte om me heen kan ik mijn voet inderdaad beter wegleggen. Het enige wat hier mist? De hand van Carlijn om geruststellend in te knijpen als we stijgen of dalen. Of een sterk verhaal van Jasper over iets wat zich ergens afspeelt.  Of Bart die zo lief is om iets uit de tas te pakken of pepermuntjes  mee te delen.

Het blijft toch behelpen, zo’n business classs…



zondag 23 augustus 2015

23 augustus. De laatste volle dag

Gisteren vroeg de eigenaresse van deze inn ons nog wat onze plannen waren. Onze reactie, dat we dat nog niet zo goed wisten omdat we een beetje moe waren na 3 weken reizen, bevreemdde haar een beetje. Ze suggereerde nog de Hatcher's Pass of de Independent Mine en wij namen dat serieus in overweging.

Tot het grootste gedeelte van het gezin vanmorgen pas rond 11 uur wakker werd. Op dat moment had ik al met de CZ hulplijn gebeld en besloten om vandaag toch maar even de lokale variant van de huisartsenpost te bezoeken.

Tijdens het anderhalf uur durend bezoek aan deze post hebben we zo'n dik half uur besteed aan de administratie. Ze waren er duidelijk niet gewend aan toeristen maar he... het feit dat ik meteen afrekende en het zelf bij mijn verzekering claim, leverde me wel 35 % "pay self" discount op. En dat ik meteen betaalde, nog eens 20% extra. Na nog een intake (inclusief bloeddrukmeter, zuurstofmeter en thermometer) was het tijd voor de dokter zelf. Het leek wel poëzie: 


De dokter
kwam, 
keek  
nam een kweek 
stuurde me door naar de apotheek. 


Conclusie: mijn linkervoet is, door 2 geïnfecteerde wonden, ontstoken. Behandeling: 2 verschillende antibiotica (waarvan er 1 dan weer uit 2 verschillende soorten bestaat), antibacteriële zalf en Tylenol voor de pijn. Genoeg medicijnen om een bolletjesslikker te trainen. Omdat de apotheek in de supermarkt is, kon ik de medicijnen meteen halen. Leverde ons meteen nog wat extra spaarpunten op!

Om toch nog iets van activiteit te hebben, heeft de rest van het gezin 's middags het Iditarod Hoofdkwartier bezocht. Voor Carlijn de laatste gelegenheid om nog een keer met hondjes te knuffelen. 

Ons laatste avondmaaltijd in Alaska was bij Red Robin. Dezelfde plek als waar we ongeveer 2 weken geleden ook waren. Het voelde al een beetje als thuiskomen want Dave was niet alleen voor ons een bekend gezicht, maar herkende ons ook. 


Hopelijk geldt dat voor de 2 katten overmorgen ook!

zaterdag 22 augustus 2015

22 augustus. En dan ineens, ben je Alaskaan

Vanmiddag, rond 1 uur was het zo ver. We hebben 3 weken lang gletsjers bewonderd, bergen gezien, nog veel meer meertjes en nog heel veel meer bomen bekeken en ineens was het moment daar.  Een uurtje nadat we geweigerd hadden om 20 dollar pp te betalen om Matanuschka Glacier Park te bezoeken. 
Het weggetje naar het park. Hier kostte het nog niets

Daar, langs de Matanuschka rivier, hadden we de auto een gravel paadje af laten rijden, geparkeerd op het strand en de koelbox uit de auto gehaald. Jasper en Bart hadden hun schoenen en sokken uitgedaan en daar was het. Het moment waarop we ons Alaskaan voelden.
Want waar anders is het normaal dat je een milepost hebt, die aangeeft dat er precies op 60,4 mijl van Anchorage een "paved gravelled road to south is, with an informal camping area". En waar anders rijd je die weg dan ook op, hoewel het een hotsebotseweg is, en er niet eens een toilet is. Of een longdrop. 

We vonden het geweldig. Het water was koud, de zon scheen een beetje voorzichtig, het brood was aangetast door eekhoorns (die hadden het gisteren uit de cabin gejat - maar we hebben het teruggepakt) maar het deerde ons niets. Dit was het echte Alaska gevoel. Ruig, stoer en niet malend om uiterlijkheden. Dus al die vlekken in onze broeken en shirts - wat  maakt het uit. Dat we de hele dag op wandelschoenen lopen  - boeien. Het hoort bij de Alaskaanse manier van leven en die hebben we ons nu, na zo'n 3 weken al behoorlijk eigen gemaakt. 

Het had ook de reclame voor de Chevy Traverse kunnen zijn


Dus toen we verderop de Muskus ossen boerderij konden bezoeken, hebben we dat gewoon gedaan. Evenals eten bij de - volgens de locals- toptent. Alleen die twee volledige pizza's, die waren net even iets te groot. En op het moment dat we geen doggy bag wilden, voelden we ons weer gewone toeristen. 
Mannetjes muskusossen

Ach, wat leuk. Let op zijn karakteristieken: een echte Jasper!

We hebben daarom maar een lekker toetje gehaald in de Safeway, om op te eten in onze laatste Inn. Daar waren we weer een met de Alaskanen!
Nee, het is nog geen kerst. De Inn heeft haar eigen rendieren

Die door ons gevoerd mochten worden. 

vrijdag 21 augustus 2015

21 augustus. Onderweg naar Start

Inderdaad, met de verblijfplaats van vandaag naderen we Anchorage, startpunt van deze reis. Maar ook Wasilla, waar we eerder al verbleven.

Daar zijn we echter nog niet. Na een ochtend met lekker veel uitslapen, boodschappen met de auto en toch nog maar even tanken was het tijd om Valdez te verlaten. Maar niet voor we bij Crooked Creek naar de zalmen gekeken hebben. Deze zalmen kun je online volgen, en voor de meeste van hen is dit de plek waar ze zich voortplanten. Inderdaad, daarna gaan ze dood - dat kon je er ook mooi zien. 

Daarna weer terug op weg, de Richardson highway op. Dezelfde weg als die we een paar dagen geleden reden, eerst onderweg naar Chitina en daarna naar Valdez - maar vanaf de andere kant is het toch net wat anders. De passen zien er net iets anders uit, je ziet de gletsjers vanaf een andere kant en ineens vonden we zomaar een leuke camping annex picknickplek, waar we van onze lunch konden genieten.

Tijd voor 1 keer links, de Glenn Highway op voor het stuk tussen Glenallen (3 hotels, 1 B&B en een paar vage winkels) en ons logeeradres van vandaag. Onderweg leverde dat prachtige vergezichten op van hoge verschillende soorten bergen en (daar zijn ze weer) ontelbare gletsjers. Echt veel wandelen kwam er niet van. En of dat nou komt wegens gebrek aan behoefte aan avontuur, gebrek aan energie en/of het gemis van duidelijke markeringen, het lijkt een goed besluit. 

Want zo heb ik vanaf half 5 op een bankje gezeten, verwarmd door een kampvuur, met typisch Alaskaans uitzicht: Fireweed, bergen, hoge bergen en gletsjers. En een kopje thee met Oreo koekjes, want soms is dat alles wat je nodig hebt!

Uitzicht vanaf de Tundra Rose

Een van de vele vergezichten tijdens het autorijden vandaag 

donderdag 20 augustus 2015

20 augustus. Op pad met iemand die een hekel heeft aan zeeleeuwen

.... want Californian sealion eat all the salmon. Dat vind in elk geval kapitein Fred van de Lulu Belle. En aangezien kapitein Fred vandaag zo'n 5 uur haast onafgebroken gesproken heeft op een boottocht van 8 uur, zullen we hem maar moeten geloven.

Toch hebben we wel wat foto's van de zeeleeuwen. Net zoals van de walvis die we onderweg zagen, de dall's bruinvis (die eruit ziet als een kleine orka), de puffins die in het water doken, de onvermijdelijke bald eagle en de zee-otters. Gewoon, omdat het gaaf blijft om die beesten te zien.
Zeeotters op een ijsberg


Zgn. Dall Bruinvissen

Het lijkt net Thailand. Toch is het Alaska

Puffins!

Ruziemakende & zalmetende Seelions

Walvisstaart!

De 8 uur durende boottocht leidde ons langs tal van mooie plekjes. Zo was er een kleine grot waarin misschien wel puffins zaten en in elk geval een mooi plaatje opleverde. De omgeving zelf was echter het meest fotogeniek. De hele weg zagen we bergen en gletsjers. Grote bergen, kleine bergen, gletsjers ver weg en gletsjers dicht bij. En uiteindelijk, de ultieme gletsjer, de Columbia gletsjer. 


Daar mag ik wel een paar regels wit voor laten. Wat een imposant gezicht. Vanaf het water is de gletsjer zo'n 100 meter hoog. En hoewel we op minimaal 400 meter afstand bleven, was het een imposant gezicht. Af en toe hoorden we ijs van de gletsjer afkalven, en zagen het dan vervolgens in de zee storten. Soms gevolgd door het wiebelen van de boot als reactie op de 'schokgolf'. Want wat voor ons, op die afstand, een klein ijsballetje lijkt, is in werkelijkheid een stuk ijs ter grootte van een auto. 

Zee otters op de ijsberg


100 meter hoog

Ijs stort in zee

Grote ijsgletsjer en ijsberg



Omgeven door ijsschotsen, afkomstig van de gletsjer, en de gletsjer zelf, liet Fred ons zo'n uur ronddobberen. Weliswaar koud, maar zo indrukwekkend dat we daar weinig van merkten. Eigenlijk spreken de foto's voor zich. Een korte, eerste selectie vind je hierboven. 

De terugweg ging voorspoedig: zonnetje, dobberend bootje en een pracht uitzicht. Zoals Bart al zegt op zijn Facebook: onbeschoft indrukwekkend!

woensdag 19 augustus 2015

19 augustus. Achter de wolken...

Inderdaad, daar schijnt de zon. En dat hebben we vandaag proefondervindelijk vastgesteld! 

De dag begon in dichte mist. Omdat de meest effectieve (en kortste) manier om terug in de 'bewoonde wereld' te komen een vliegtuig is, vroegen we ons al af hoe die kon landen op de landingsstrip van McCarthy. Inderdaad, dat kon hij niet, dus we kregen extra ontbijttijd tot de wolken wat opgeklaard waren. Met een uur vertraging zetten we ons alsnog in de shuttle en hotsebotsen op weg naar de luchthaven. landingsbaan. Al snel zaten we in de lucht en daar constateerden we het zelf: de vallei hing dan weliswaar vol mist, maar daarboven was het strakblauw.

De vlucht bood dan ook uitzicht op allerlei hoge toppen in het Wrangell St Elias national Park. De wolken deden bovendien iets heel bijzonders: om de schaduw van het vliegtuig heen zag je een ronde regenboog. Prachtig  - alleen een beetje lastig om dan de pot met goud te kunnen vinden.
Je ziet het: wolken & zon

Waar is de pot met goud, als je een ronde regenboog hebt? 

Waar is wolk, waar is de berg

Oh... Daar is de berg!

Na een toch behoorlijk voorspoedige vlucht landde de piloot het vliegtuig op de landingsstrip in Chitna - precies op een plek waar de wolken niet waren. Tijd om zelf weer te gaan rijden.Eerst door de mist (altijd voorzichtig - er kan nog een moose komen) maar steeds meer in een stralend zonnetje.

De rit van vandaag leidde ons naar Valdez, een rit waar we onze ogen uitkeken. Zo stopten we bij de Worthington gletsjer. Een van de vele gletsjers, maar dan wel een waar Bart, Jasper & Carlijn langs omhoog konden lopen, om bij een ijsgrot uit te komen. Verderop, bijvoorbeeld bij de THompson pass, telden we zo'n 18 gletsjers in 1 panorama. Een uitzonderlijk gezicht maar behoorlijk gewoon voor Alaska. Haast net zo gewoon als de diverse watervallen die we onderweg tegen kwamen. 
3 toeristen die een waterval bewonderen

Worthington gletsjer

Onderweg naar de ijsgrot

De ijsgrot

Typisch Alaska: Waterval en Fireweed

Uitzicht vanaf de Thompson pas

In Valdez namen we nog een kleine 'de-tour'. Daarmee reden we langs de Solomon Gulch Hachery: een plek waar de zalmen hartstochtelijk proberen tegen de stroom in te zwemmen, maar door de slimme Alaskanen uiteindelijk een kwekerij in worden geleid. Daar leggen ze dan hun eitjes, die de kwekerij weer opnieuw uitzet. Een blijkbaar erg goede manier om de zalmstand in stand te houden en gelijktijdig een bizar gezicht: al die zalmen die over elkaar heen buitelen om maar zo dicht mogelijk bij de kwekerij te komen. De beren die er wel eens gespot worden, waren nu niet aanwezig, maar als toevoeging op onze wildstand werden we wel getrakteerd op een paar zeehonden! 
Zeemeeuwen die azen op de vis

Vis die aast op de kreek

Met nog een kleine wandeling door de 'stad' (4.000 man groot, dat is behoorlijk voor Alaskaanse begrippen) werd het tijd om de dag af te sluiten. Met, hoe huiselijk, het doen van de was. 



Ons uitzicht vanuit het hotel

dinsdag 18 augustus 2015

18 augustus. De gletsjer op

De lodge waar we op dit moment verblijven ligt haast tegen de gletsjer aan. Niet raar dus, dat ze hier ook gletsjer hikes aanbieden. Voor Bart, Jasper & Carlijn de kans om eens op een gletsjer te staan - voor mij de dag om bij te komen. 

De conclusie van de andere 3: het was nat, maar het was een top dag. Ze mochten op het ijs, lunchten in een windvrij stukje van de gletsjer, dronken gletsjerwater door een dropstengel en vergeleken gletsjer bewegingen met een Snickers. Aan het eind van de dag waren ze dan ook net zo nat als het weer, maar vol verhalen. De foto's (hoewel een beetje nat omdat uiteindelijk ook de fotocamera nat werd) spreken dan ook voor zich


Mensen op de gletsjer


2 stoere tieners

Gletsjerwater drinken door een dropje

Lunch op de gletsjer, met hete thee en koffie

Waterval


De grote gletsjer en de kleine tieners