In 2015 naar Alaska...: 22 augustus. En dan ineens, ben je Alaskaan

Vanmiddag, rond 1 uur was het zo ver. We hebben 3 weken lang gletsjers bewonderd, bergen gezien, nog veel meer meertjes en nog heel veel meer bomen bekeken en ineens was het moment daar. Een uurtje nadat we geweigerd hadden om 20 dollar pp te betalen om Matanuschka Glacier Park te bezoeken.

Het weggetje naar het park. Hier kostte het nog niets

Daar, langs de Matanuschka rivier, hadden we de auto een gravel paadje af laten rijden, geparkeerd op het strand en de koelbox uit de auto gehaald. Jasper en Bart hadden hun schoenen en sokken uitgedaan en daar was het. Het moment waarop we ons Alaskaan voelden.

Want waar anders is het normaal dat je een milepost hebt, die aangeeft dat er precies op 60,4 mijl van Anchorage een "paved gravelled road to south is, with an informal camping area". En waar anders rijd je die weg dan ook op, hoewel het een hotsebotseweg is, en er niet eens een toilet is. Of een longdrop.

We vonden het geweldig. Het water was koud, de zon scheen een beetje voorzichtig, het brood was aangetast door eekhoorns (die hadden het gisteren uit de cabin gejat - maar we hebben het teruggepakt) maar het deerde ons niets. Dit was het echte Alaska gevoel. Ruig, stoer en niet malend om uiterlijkheden. Dus al die vlekken in onze broeken en shirts - wat maakt het uit. Dat we de hele dag op wandelschoenen lopen - boeien. Het hoort bij de Alaskaanse manier van leven en die hebben we ons nu, na zo'n 3 weken al behoorlijk eigen gemaakt.

Het had ook de reclame voor de Chevy Traverse kunnen zijn

Dus toen we verderop de Muskus ossen boerderij konden bezoeken, hebben we dat gewoon gedaan. Evenals eten bij de - volgens de locals- toptent. Alleen die twee volledige pizza's, die waren net even iets te groot. En op het moment dat we geen doggy bag wilden, voelden we ons weer gewone toeristen.