13 augustus. Om 4.15 opstaan?

Ja. We staan om kwart over vier op. Vooruit, half vijf is ook goed. Je kunt je voorstellen dat niet iedereen reuze enthousiast op dat voorstel reageerde, maar aan het einde van de dag kunnen we alleen maar constateren dat het een goed plan was!

Allereerst voor de beeldvorming: Denali is een park dat zo'n 24.586KM2 (dat is meer dan de helft van Nederland) groot is. Er loopt een weg doorheen, 92 mijl lang, waarvan je alleen de eerste 15 mijl met een auto mag berijden. Daarna is de toegang voorbehouden aan bussen. Zo'n bus hadden wij vanmorgen gereserveerd: de zgn hikersbus naar Eielson visitor center  Met een hikersbus heb je geen lunch of uitgebreide rondleiding, maar wel een ervaren chauffeur die precies het wild weet te vinden en de mogelijkheid om uit te stappen als je wilt en daar dan een wandeling te maken.

Uitzicht van beneden

Uitzicht van bovenaf

Jasper geniet van het uitzicht

Dat lees je goed. Nadat we de hele rit naar het visitor center hadden gemaakt (66 mijl in het park, we deden er zo'n 4 uur over), was onze wildlife kaart weer goed gevuld met kariboe's, moose, beren en de vogel van Alaska: de willow ptarmigan. Daar hoef ik ook niet veel over te vertellen, aangezien de foto's voor zich spreken. Ook over het echt prachtige landschap waar we doorheen reden: ze noemen een deel daarvan niet voor niets polychroom pass. 

Met dank aan een meelezer: toch maar geen Pika. 

Wij noemen het een rare kip - de gids vond het de staatsvogel van Alaska. 

Moose in de mist

Kariboe. Inderdaad: hetzelfde als een rendier. Alleen die laatste zijn tam (en trekken de slee van de kerstman) - deze zijn in het wild

Grizzly Beer!

Terug naar het hiken gedeelte. Op de terugweg met de bus stapten we na zo'n 5 mijl uit bij Stoney Creek. Daar is niets, behalve een brug, en zeker geen gemarkeerd pad. De bedoeling van Denali is juist dat er geen trails zijn, maar dat iedereen vrij rondloopt. Met zo weinig mensen op zo'n groot oppervlak krijg je daarmee de minste druk op de natuur. Voor ons (en dan met name voor Jasper) was dit echt het Alaska gevoel: vrijuit wandelen, waar je maar wilt. En wij wilden de berg op. Een steile berg. Zo steil dat ik alsnog de kriebels krijg als ik de foto's zie maar ... het is gelukt hem te bedwingen. Na een korte lunch met een prachtig uitzicht gingen we langs de rand naar beneden. Dat ging best relaxed, tot Carlijn op een richel boven ons een beer spotte. Oeps. Bear-aware fase 1: hardop praten, dicht bij elkaar blijven en vooral doorlopen naar beneden, want de beer kon ons net niet meer zien. (alsof dat beest zich daar overigens druk om maakt: hij wilde gewoon zijn besjes eten). 

Uitzicht tijdens het eten

Zie je die grijze kronkel? Dat is de weg. Waar die de grijze kreek de weg kruist? Dat is de brug waar we uitstapten. En die hijgende dame onderop de steile berg - dat ben ik!

Al afdalend langs steile hellingen, bosjes vermijdend en langs de rivierbedding,  liepen we terug naar de weg. Op de weg konden we dan weer een andere hikersbus aanhouden die ons weer terug naar het visitor center bracht. Natuurlijk zagen we op die reis terug nog allerlei wild zoals een spelende beer en een huppelende kariboe - maar eigenlijk waren we vooral aan het nagenieten. Nagenieten van anderhalf uur puur wildernis hiken!

Yes! Na een half uurtje nog op de weg lopen was er eindelijk een bus die de goede kant op ging en ons meenam. Tijd om na te genieten!